Rozdział 3.

*Oczami Dalii*
    
      Gdy weszłam do sholi Hazzy przy mnie już nie było. Poszłam do szafki po książki. Gdy sięgałam po nie, wpadła na mnie moja przyjaciółka Bri.
- Hej. - przywitała się.
-No hej.
- Widziałaś tego nowego z lokami na głowie? Co za ciacho!!! - mówiła podekscytowana Bri.
- Taa... Widziałam go. Nic szczególnego. - skłamałam.
     Czułam na mojej twarzy gorące rumieńce.
- To czemu się czerwienisz, jak o nim wspominam? - spytała ze złośliwym uśmieszkiem dziewczyna.
- Emm... Sorka, muszę już iść na demonologię - powiedziałam odchodząc.
- No dobra. Słyszałam, że Loczek też ma teraz demonologię. - Puściła do mnie oczko i odeszła śmiejąc się.
     Niezadowolona powędrowałam do klasy i zajęłam swoje miejsce na końcu.
     Zaczęłam uczyć się w obawie, że nauczyciel zrobi kartkówkę.
      Niespodziewanie usłyszałam przy uchu dobrze mi znany głos.
- Cześć Dalia.
- Hej Hazz. - powiedziałam niezadowolona.
- Twój ojciec ogłosił zebranie po trzeciej lekcji. Mamy się tam pokazać. - mówił przewracajac oczami.
- Ciekawe, co tym razem wymyślił. - powiedziałam ironicznie.
    W tym momencie do klasy wszedł Pan Wargal.
...
      Po trzech lekcjach wyszłam ze szkoły w kierunku Placu Zebraniowego. Przeciskałam się przez tłum zgromadzonych, by stanąć blisko podestu. Niedaleko zauważyłam Harry'ego, przy którym nie mogłam racjonalnie myśleć.
- Drodzy poddani! Dostałem informację od naszych zwiadowców, że w Coldwater ma odbyć się niedługo wielki mecz! - powiedział ojciec.
- I co z tego? - zapytał Carlos.
- Może dasz mi dokończyć? - zapytał sarkastycznie Lucyfer. - Więc, jak już mówiłem, odbędzie się niemały mecz. Muszę zbadać, jak się mają sprawy na ziemi, dlatego zabiorę ze sobą Harry'ego, Carlosa, Alana, Luka i moją córkę Dalię. - Wskazał na mnie palcem i dodał - Nie schrzań tego.
    No i ja to rozumiem!!! Dalia wkracza do akcji! Będzie się działo, oj będzie.
     Harry też idzie na ziemię. Mam nadzieję, że nie stracę przy nim rozumu.
*Oczami Silvii*
   
       Po szkole, razem z Bellą wybraliśmy się do Milesa. Mieszkał daleko od szkoły, ale spacer dobrze nam zrobił.
    Bella zapukała i zrobiła krok w tył. Po chwili drzwi otworzyły się, a w nich stała wysoka, zgrabna blondynka. Bells i ja spojrzałyśmy na siebie.
- Cześć. Jestem Monic. - powiedziała z uśmiechem. - Wy pewnie jesteście Silvia i Bella.
- Jest Miles? - zapytałam.
- Miles? Yyy... Niee. Wyszedł gdzieś.
- A można wiedzieć, skąd się znacie? - powiedziała Bells.
- My... Z... Emm... Jestem jego kuzynką. - mówiła ze sztucznym uśmiechem.
- Choć Vi. Milesa "nie ma", więc nic tu po nas. - zaśmiała się brunetka.
- Do zobaczenia! - krzyknęła za nami Monica.
-Tobie też się wydawało, że ona coś kręci? - zapytała mnie Bella, gdy się oddaliłyśmy.
- Na kilometr śmierdziało od niej kłamstwem.
     Chodziliśmy jeszcze godzinę po mieście. Odprowadziłam Bells pod dom i ruszyłam na autobus powrotny.
      Szłam starszą częścią Coldwater. Nie mieszkało tu zbyt dużo ludzi.
     Miałam wrażenie, że nie jestem sama. Poczułam lekki odór siarki.
     Odwróciłam się i poczułam mocne uderzenie w brzuch. Poleciałam prosto w stertę kartonów stojących w przerwie między blokami. Chciałam wstać, ale czyjś żelazny uścisk zacisnął się na moim gardle. Ciemna postać podniosła mnie i przyparła do muru. Zobaczyłam jedynie intensywnie czerwone oczy i czarną szatę do ziemi z ogromnym kapturem naciągnięty na głowę postaci.
      To był Łowca Lucyfera - jeden z silniejszych Demonów.
      Potwór zbliżył swoją twarz do mojego ucha. Poczułam chłód jego oddechu, gdy zapytał:
- Mecz, która to szkoła?
      Nic nie mówiłam. Nie mogłam. Patrzyłam na zmorę ze złością i odrazą.
     Łowca wstrząsnął mną i zadał to samo pytanie.
- Nic ci nie powiem frajerze! - warknęłam.
    Czarna postać wyciągnęła do mnie kościstą dłoń z długimi pazurami i przystawiła ja do mojej twarzy.
     Usłyszałam potworny śmiech Łowcy. Zamachnął się i już miałam krzyknąć z bólu, ale nic mi się nie stało.
      Zmora wydarła się i puściła moje gardło. Od razu zmieniłam postać na wilczą i miałam zamiar skoczyć na Łowcę, ale ktoś mnie wyprzedził.
    Wielki, czarny wilk rzucił się na zmorę. Widziałam błysk kłów, krew, strzępy szmaty i futra. W mroku ledwie rozróżniałam kształty obu postaci.
      Walczyli zawzięcie, aż zjawa odeszła. Po prostu rozpłynęła się.
     Wilk jeszcze chwilę powęszył i spojrzał na mnie. Miał duże, piwne oczy.
     W naszej watasze nie ma czarnego wilka.
     W tej chwili ogarnął mnie strach, ale byłam gotowa do walki.
- Nic ci nie jest?- zapytał wilk w myśli. ( Wilki mają zdolności telepatyczne )
     To pytanie kompletnie mnie zdziwiło. Przecież jesteśmy wrogami!
      Zorientowałam się, że Wilk czeka na moją odpowiedź.
- Wszystko w porządku.- odparłam.
- To dobrze.- powiedział i już go nie było.