Rozdział 9.

*Oczami Dalii*
 
            Ze "snu" zaczęły wzbudzać mnie promienie słońca. Gwałtownie usiadłam i zaczęłam pluć wodą. Poczułam, że ktoś klepie mnie po plecach co bardzo mi pomogło.
- Już dobrze. Dzięki. - powiedziałam do loczka. - Co się stało.?
- Yyy... No... Bo... No wiesz...- jąkał się.
- No mów.!
- Ehh... Dla żartu wciągnąłem cie pod wodę.- powiedział szybko.
-ŻE CO.? - krzyknęłam.
- No przepraszam. Nie pomyślałem jakie mogą być tego konsekwencje. - wybełkotał.
- Czy ty kiedykolwiek myślisz.? - zapytałam wściekła.
- No wiesz, zdarza się. - powiedział ze słabym uśmiechem.
- To nie jest śmieszne. - Krzyknęłam w jego stronę.
         Szybko wstałam i zaczęłam iść w stronę lasu. Poczułam, że loczek łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie.
- Dalia, wybacz mi. Proszę. - powiedział smutny, a ja spuściłam głowę, bo nie chciałam na niego patrzeć.
       Harry objął mój podbródek i podniósł ( mimo mojego oporu ) moją głowę tak, że widziałam jego piękne, zielone tęczówki.
- Na prawdę nie chciałem. Nie miałem pojęcia, że spanikujesz i zaczniesz tonąć. - powiedział ze skruchą, a ja prawie mu wybaczyłam. - Proszę, zależy mi na tobie. - oznajmił, a ja nie wiedziałam co powiedzieć - nie spodziewałam się takiej odpowiedzi.
- Daruj sobie. - rzuciłam odchodząc. - Muszę sobie coś przemyśleć.
         Kiedy byłam przy granicy lasu usłyszałam głos Harry'ego za sobą.
- Nie zapomniałaś czegoś.? - Odwróciłam się i zobaczyłam jak brunet wymachuje moimi ubraniami jak chorągwią. Super.! Zapomniałam ciuchów. Jak mogłam tego nie zauważyć. ?!
         Podeszłam do Harry'ego i wściekła wzięłam je od niego.
- Osobiście uważam, że lepiej wyglądasz bez nich. - Usłyszałam za sobą. Co on sobie myśli.?!
         Odwróciłam się na pięcie i uderzyłam chłopaka z całej siły w twarz.
- A to za co.?! - powiedział pocierając polik.
- Zboczeniec. - wysyczałam przez zaciśnięte zęby i odeszłam.
        Szłam po lesie (już ubrana) kląc pod nosem, gdy nagle usłyszałam trzask łamanych gałęzi.
        Ciekawe, co tym razem.?
*Oczami Silvii*
         Biegłam, jak mogłam najszybciej. Nie mam pojęcia gdzie ona jest, ale czuję, że nie.może być daleko.
        Kolczaste krzaki wyrywały mi pojedyncze kępki białej sierści, a gałęzie łamały się pod naporem mięśni.
          Zatrzymałam się. Nareszcie.poczułam lekki zapach siarki.
        Dziewczyna stała 5m ode mnie. Była odwrócona tyłem.
-Dalia .! W końcu cię znalazłam.! - Dalia podskoczyła wystraszona i wysłała.mi pogodny uśmiech.
- Hej.! Dobrze, że jesteś. Zgubiłam się. - powiedziała.
- I całe szczęście, że cię znalazłam.! - przesyłając jej myśli nasłuchiwałam, czy ktoś się nie.zbliża. - Co ci strzeliło do głowy.? Chodzisz beztrosko po lesie pełnym wilków.! Dziś niedziela - dzień polowonia.! Kto jest z tobą.?
       Dalia spuściła wzrok. Nic nie mówiła.
- Mniejsza z tym. Nie mamy czasu. W tej postaci chyba nie zasuwasz jak rakieta, prawda?
- Prawda. - odpowiedziała dziewczyna. - Co ja mam teraz zrobić.? Wejść na drzewo.?! Przecież nie mogę się zmienić. Tylko pogorszę sprawę.
          Racja. Kurcze, myśl, myśl.!
          Mam.!!!
- Ile ważysz.? - Dalia patrzyła na mnie z miną w stylu " WTF " - Mów.!
- 49 kilo, ale po co ci to.?
- Ujdzie. - Odwróciłam się tyłem do dziewczyny. - Na co czekasz.? Na zbawienie.?! Wskakuj.!
        Brunetka niepewnie podeszła do mnie i przerzuciła lewą nogę przez mój grzbiet.
         Jej nogi wisiały parę centymetrów nad ziemią. Na szczęście miałam dużo siły, by ją udźwignąć.
- Złapał się mojej sierści na karku. - Dziewczyna zrobiła to, o co ja poprosiłam. - Dobrze. Teraz pochyl się do przodu, jakbyś chciała się położyć... Gotowa.?
- T... Tak.
          Ruszyłam w las. Dalia podskakiwała na moich plecach kurczowo trzymając się mojej sierści.
- Rozluźnij się. Potrzebuję cie.
- Próbuję. - rzuciła przez zaciśnięte zęby.
- Musisz się ogarnąć i wsłuchać się w otoczenie. Zrobiłabym to chętnie za ciebie, ale muszę skupić całą swoją uwagę na drodze i bezpieczeństwie pasażera. - odpowiedziałam.
        Dziewczyna zgrała swoje ruchy z moimi i przestała skakać po moim grzbiecie, jak na trampolinie.
- Co teraz.? - zapytała.
- Skup się i spróbuj włączyć się w otoczenie. Potem polegaj tylko na słuchu. - Dalia.wykonała moje polecenie.
- Natychmiast skręcić w prawo.! - szepnęła mi do ucha. - Są niedaleko. - Wykonałam pospieszne jej polecenie.
- Gdzie mam cię zostawić.?
- Dałabyś radę wyczuć Harry'ego .? - zapytała.
- Że niby kogo.?!
- Oj, sorki. Łowcę. Mają specyficzny, lekko siarkowy zapach.
        Gwałtownie zahamowałam. Brunetka przeleciała przez moją głowę i upadła.
- Co to miało być.?! - krzyknęła.
- Przepraszam. - przesłałam jej myśl. - Niedawno zostałam napadnięta przez jednego z Łowców. Tyle.
         Dalia władowała się ponownie na moje plecy, a ja ponowiłam swój bieg. 
          W pewnym momencie poczułam odór siarki ( inny niż Dalii ). Skręciłam lekko w lewo i znalazłyśmy się w górskiej części Coldwater.
- Dalia.! Nareszcie.! - krzyknął lokaty chłopak.
         Dziewczyna zeszła z mojego grzbietu, a Łowca ją przytulił.
        Loczek dopiero po chwili zwrócił na mnie uwagę. Przybrałam ludzką postać.
- My się już chyba znamy. - rzuciłam chłodno.
        Chłopak zacisnął zęby i zlustrował mnie wzrokiem od góry do dołu i z powrotem spojrzał mi w oczy.
        Już miał coś powiedzieć, gdy ja gwałtownie się odwróciłam i patrzyłam w stronę, z której przed chwilą przybiegłyśmy. O nie.!
- Dziękuję Vi za podrzucenie mnie...
- Idźcie już. Pośpieszcie się. Nie jesteśmy sami. - Spojrzałam na powrót na Demony. Ich wzrok był niespokojny.
         Wydawało mi się, że Dalia próbuje użyć nowych umiejętności.
          Dziewczyna spojrzała na mnie z niedowierzaniem.
- Nie ma mowy.! A jak coś ci się stanie.?! Nie daruję sobie tego.! - powiedziała.
       Jedynie Harry nie wiedział o co nam chodzi.
         Przesłałam mu w myślach wiadomość.
- Zabierz ją stąd. Wilki z obcej watahy za mniej niż 5 minut tu będą. Jeśli jej się coś stanie... - nie dokończyłam.
       Chłopak kiwnął lekko głową na znak, że rozumie.
         Jego wzrok złagodniał.
         Złapał Dalię za rękę i pociągnął za sobą.
- Uważaj na siebie. - usłyszałam głos Harry'ego w mojej głowie.
         Odprowadziłam ich wzrokiem, aż zniknęli mi z oczu.
          Obróciłam się na pięcie i po chwili z gęstwiny drzew wyskoczył brązowy wilk...